رادمان

پسر نازنینم,   مهربون دوست داشتنی،بالاترين اميد زندگی ام،اگه تو نبودي زندگی ام چه بی رنگ و بی معنی بود.اگه تو محرم شبای خلوت و سنگ صبور حرفای نگفته ام نبودی،سقف طاقتم تا کجا تاب می اورد؟قامت صبرم تا کجا رشد می کرد؟ تو که اغاز و شروع هر فکر قشنگ هستی که توی انديشه من پا گرفته و زنده شده، تو که حتی خيال حضورت شکوه خيال انگيز يه روياست،همون حضور عزيزيکه وقتی يه نمه از عطرش تو ذهنم می پيچه مست و مدهوشم ميکنه واسه تموم عمرم. تو که بودنت يه دنيا صفاست. دوری از تو پر از ملاله وبدون ت و موندن چقدر محال.     چقدر خوشبختم که تو رو دارم،چه سعادتی که تو منو دوست داری و چه خوشبخت تر...